bichis ani :)
ჩუმი გემბ-ანი,
სანდომი-ანი,
ხალხი ჯაბ-ანი,
ადამი-ანი.
ხან სევდი-ანი,
ხან გული-ანი,
მაგრამ ყოველთვის,
თავაზი-ანი.
ომახი-ანი,
ქართული ბ-ანი,
იქნებ დამითმო,
მე ცოტა ხ-ანი.
დღეა მზი-ანი,
ხალისი-ანი,
მე ვარ ჭკვი-ანი,
შენ- საქმი-ანი.
და აქ დამთავრდა,
ეს ''ბალაგ-ანი'',
იქნება მომცე,
მე გასაქ-ანი : ) bichi ivanishvili
***
ლიანდაგებზე ჭრიალი ბორბლის,
ხალხით სავსეა თეთრი ვაგონი,
მატარებელი შორიდან მოდის,
ჩვენ კი ხუთნი ვართ ამის გამგონი.
ირგვლივ კლდეები, მომთმენი ჟამის,
მწვანე ველები სისხლით ნაშოვნი,
მატარებელი შორიდან მოდის,
ნელ-ნელა ვრჩებით ოთხი გამგონი.
მდინარეები, წყურვილი სულის,
პირუტყვს არ ტოვებს გარეთ პატრონი,
მატარებელი შორიდან მოდის,
სამნი ვართ უკვე ამის გამგონი.
სიბნელე, ღამე, კივილი სოფლის,
და ვარსკვლავების ფართო კარდონი,
მატარებელი შორიდან მოდის,
გვერდი გვერდს ვსხედვართ ორი გამგონი.
ლიანდაგები, ჭრიალი ბორბლის,
ხალხით სავსეა თეთრი ვაგონი,
მატარებელი შორიდან მოდის,
დავრჩი ეულად ამის გამგონი. bichi ivanishvili
მუცოს გაზაფხული
არა, არ ვიცი, რა ჰქვია ნაპირს,
როცა განწყობა მაღლა აიწევს,
როცა სამშობლო ლურჯთვალა აპრილს,
თოთო ბავშვივით გულზე დაიწვენს.
რამ ამაცეტა ამრიგად, მკიხე,
რომ არ მივტირი ძირს და სიძველეს,
მხრებდაბზარული თორღვაის ციხე,
აპრილის წვიმით პირს გაისველებს.
ეს მიხარია-ბილიკებს უვალს,
კვლავ მთავაზობენ, ჭალები, მთები,
ისევ აქა ვარ, მადლობა უფალს,
მთაში ლურჯთვალა გაზაფხულს ვხვდები. gela daiauri
ჩემს სამყოფელში
ვცხოვრობ ცის იქით, თეთრი მაქვს სახლი,
ეზოდ ყვავილთა წყება შემოსდევს,
ღობესთან ზოგჯერ ცისთვალა მთვარე
ჩნდება და ჩუმად სახლშიც შემოდის...
ჩემს სამყოფელში მზე და მთვარე ერთად ანთია,
ჩემს სამყოფელში ყოველდღიურად იცვლებიან წელიწადის დროები,
ჩემს სამყოფელში ყველანაირ აზრს აგათლიან,
თუკი ერთხელაც თქვი რომ შენ ხარ ცოტა პოეტი.
ჩემს სამყოფელში ისმის მუდამ საგალობლები,
მცხოვრებნი ყველას ეძახიან მოდით, ოსანა!
აქ იშლებიან ბარათებად ხმელი ფოთლები,
და თხოვდებიან ვარსკვლავები შეუმოსავად.
აქ ფიქრებს სთესენ გადაღლილი, გლეხი სოფლები
და შემოდგომით მთვარე იღებს ლექსებს მოსავლად
ჩემს თეთრ ბინაში სამი გმირი ღამეებს ათევს,
~პატარა უფლისწული~, `თოლია ჯონათან ლივინგსტონი~ და `ცასწავალა~,
ჩემს სამყოფელში ორი დღის წინ ბაობაბები დარგეს,
და მათ ერთ ღამეში მთვარემ ვარსკვლავების დათვლა ასწავლა.
ჩემს სამყოფელში ხშირად დასეირნობენ ალი და ნინო,
და მერე აქვე წმინდა გრძნობას ერთურთს უხსნიან,
აქ წურავს ლოთი დიონისე ნისლისგან ღვინოს,
ჩემს სამყოფელში, ჩემს ეზოში კარცერ-ლუქსია.
ჩემს სამყოფელში მცხოვრებთ ცასიქითლებსაც გვეძანიან,
ჩემთან ზღვა ღელავს და მოხუციც რაღაცას ეძებს,
და გილგამეშიც სიკვდილს ეძებს და მერე ებრძვის,
აქ ვიიონი, ლორკა, რემბო ყვირიან ლექსებს,
აქ მარცვალივით იკარგება ალალი ლექსი.
აქ მხოლოდ დგამენ ანტიპიესებს,
და იონესკოს აბსურდს ეტრფიან,
აქ არ ამბობენ ხმადაბლა ლექსებს,
ცოფებს ყრიან და ყეფით ყვებიან.
ჩემს სამყოფელში უქმე დღეები შავ-თეთრია,
და ტირის არავინ,
აქ ოცნებები, ნისლებივით იკარგებიან,
ფიქრები კიდევ დღიურს კერავენ.
..........................................................................................
ვცხოვრობ ცის იქით, თეთრი მაქვს სახლი,
ეზოდ ყვავილთა წყება შემოსდევს,
წამოდი შენაც, წამოდი ცაში და ჩემს ყვავილთა სახლში შემოდი.
ჩემს სამყოფელში მუდამ ვიღაცას ელოდებიან,
დღეს მოლოდინი შენი ჩამოწვა,
წამოდი,
წამო,
წა... gio arabuli <3
(...`ზეცას შახენეო აპარეკავ,)
”ზეცას შახენეო აპარეკავ,
მთვარე დათვისჯვრისკენ იტოლება,”
”ქალავ შავ თვალთ რაად მაპარებავ,
ანამც ჭერხოში რად მიყოლებავ?!”
”დღეს მე შენ სწორფერი ვიქნებიო,
ღამე გავიტანათ საუბარით.”
”ქალავ, ნუ ამირი ფიქრებიო,
მამშორდ გაიგონე ნაუბარი!”
ზეცა უკეცია ვარსკვლავთ ფარდას,
მთვარეც გაწეულა დათვისჯვრისკენ,
”ვაჟავ, სად წახვედი, აღარ სჩანხარ,
ნეტავ, შენ სწორფერსამც დამიცდიდე.”
ღამე უტეხია მათ საუბარს,
დილა გათენებულ ნამიანი,
რიჟრაჟს არყიანი ბოთლა უყვარს,
ბოთლა ნაჭრელიან-სასმლიანი.
სწორფერმ მიუტანა ბოთლით არაყ,
დილამ შუადღისკენ გაიწია,
კაცმა ყანწით სასმელ გადაცალა,
მერე ეშმაკურად ჩაიცინა.
ქალმა ლუკმა მისცა... თავ დახარა,
”კიდევ ერთი სთქვიო ხევსურისა...”
სასმელმ კაცის გონი გადაფარა,
(თანაც ის სწორფერი გვერდს უზის და...)
”... რაებს ვაზრობ ღმერთმა მარისხას და...” -
შერცხვა, გადაეკრა სახადის ფერ,...
ნელა გადავიდა დათვისჯვარს და
ბილიკს გადაუყვა ხახმატისკენ. gio arabuli !!!
